Het verliezen van digitaal erfgoed

Onze oudste geschreven bronnen dateren van honderden, zelfs duizenden jaren terug. Digitale bestanden zijn echter geschreven op vergankelijk materiaal, zoals CD's of flash-geheugen. Deze apparaten vertonen vaak slijtage na slechts enkele jaren. Als Digital Restrictions Management-systemen onze hedendaagse cultuur (of het nu boeken, muziek of films zijn) vastketenen aan die apparaten en media, zullen ze verloren gaan met het medium waarop ze zijn opgeslagen.

Hoewel de opgesloten cultuur al een groot probleem is voor privaat gebruik, is het een nog veel groter probleem voor bibliotheken, archieven, musea en andere instellingen. Zij slaan onze nalatenschap, die steeds meer digitaal wordt, op en verspreiden ze, en daarvoor moeten ze inhoud kunnen kopiëren. Bovendien gaan DRM-systemen slechts zo lang mee als de bedrijven die ze verkopen. Wanneer een DRM-systeem verdwijnt, blijft de inhoud voorgoed opgesloten.

Hoewel bibliotheken en archieven ooit onze culturele kennis eeuwenlang bewaarden, worden ze nu gedwongen aanzienlijke sommen publiek geld uit te geven aan materiaal dat binnen een paar korte jaren onleesbaar zal worden; een schat een culturele, historische en educationele bronnen zal verloren worden. Toekomstige onderzoekers zullen zich misschien afvragen waarom de maatschappij van vandaag haar cultuur van zichzelf afsloot.